Niet de vaste Stapacteurs delen de scène in dit kleinood van regisseur Luk Nys, wel vijf artiesten uit diverse disciplines. Drie van hen zijn blind, maar vooral zijn ze allemaal sterfelijk. Droevig? Nee. Leven met een beperking (vooral de dood zelf) wordt in Black Wrap toch vooral vitalistisch begrepen. Grapjes, dansjes en liedjes geven deze ontmoeting van vijf zo’n ongedwongenheid dat de scène een speelplaats wordt, één grote repetitie van intermenselijke verkenning. Voortdurend zit het op het randje van amateurisme, van wat je in het theater niet doet. Soms is het zelfs helemaal geen zicht, zoals de stuntelige acrobatietjes van Gharbi met sopraan Noemie Schellens, reikend naar de hoogte. Maar net dat je-m’en-foutisme maakt Black Wrap zo bijzonder, zo buiten alle kaders. Terwijl ‘fout’ in veel ander theater vaak past in een gezochte ironie of kitsch, zorgt dat hier voor een kwetsbaarheid die ontwapenend dicht bij de performers blijft. Ze raken niet om hun blindheid, maar met hun kinderlijke levenslust. Als in een latino rouwfeest treuren ze om wat niet meer is, maar vieren ze vooral hoeveel kansen op verrijkend contact en collectieve bevrijding er daarnaast nog overblijvend. Mooi, verrassend.

I: Wat heb je dan gezien? W: Enfin, na dat openingsbeeld krijg je een heel divers pallet van, ja stukjes tekst. Je hebt die Jempie Vermeulen die naar voor treedt en gewoon verschillende steden, Europese steden, begint op te sommen waar hij dan geweest zou zijn. Parijs komt altijd terug. Daar heeft hij een oude liefde zitten die hij zelf veel mooier voorstelt dan ze moet geweest zijn. Je hebt daarna Filip Jordens, die ja, over zijn eigen luiheid, moeheid praat en die soort baudelairachtige sfeer komt in heel veel tekstfragmenten terug, maar de nadruk van de voorstelling ligt vooral op de bewegingssequenties die ze daar tussen hebben. Ja, ze proberen te dansen, gymnastiek te doen terwijl ze daar helemaal niet zijn en dat geeft een soort ... Ze leveren zichzelf eigenlijk uit aan de kwetsbaarheid, aan hun eigen onvermogen samen. I: En waar leidt dat naar? W: Tot een verrassend, vrolijke voorstelling. Op bepaalde momenten ... Je krijgt een soort speelplaatsgevoel van volwassene mensen die een soort hanegevechten doen op één been of borststoten tegen elkaar, of radslag proberen, En die combinatie tussen een soort van donkerheid in de tekst en een lichtheid in beeld die af en toe ook gecontrasteerd wordt met een grote grimmigheid. Je hebt bijvoorbeeld die Saïd Gharbi die met Vermeulen aan de haal gaat en zijn gezicht vast neemt in de armen, in de handen en dan ja, plots hem tegen de grond werkt. Die heel verschillende sferen, tonen, er zit echt geen lijn in, in de voorstelling, behalve dan misschien in net die hulpeloosheid waar ze bijna bewust op zoek zijn naar gegaan en waar ze zichzelf aan uit leveren, waardoor je een heel menselijke voorstelling krijgt die echt raakt en dan vooral ... I: Da’s misschien ook de betrachting geweest van de regisseur Luk Nys? Want we moeten zijn naam ook laten vallen. W: Ja, voilà, dat klopt. Ik was vooral daar door verrast. De laatste voorstelling die ik van hem zag was rond een ... rond het gevangen zijn, in gevangenissen. Een heel steriele voorstelling voor dat onderwerp, maar hier heb je echt het tegendeel. Het is een soort vitalisme rond de dood, zoals je die ook soms ziet in Zuid-Amerikaanse rouwprocessies of een soort viering van het gebrek. Tegelijkertijd een soort repetitie van menselijke uitwisseling. Het heeft niets esthetiserends, wel integendeel. Net die grote spontaniteit raakt het geheel erg. ... Het is, het lijkt op een amateuristische voorstelling, maar dat is het niet. Het heeft iets intercultureels, maar daar gaat het ook niet om. Je krijgt een, ja, heel genereuze, warme, ja, zonder dat het echt gezellig wordt, voorstelling die gaat over menselijke uitwisselingen, hoe het lastige leven in het gezicht te krijgen met groot geloof in het gezamenlijke sterkte en eigen kunnen.