Het stuk ging op toernee en speelde voorstellingen in Vlaanderen en Nederland en in Parijs en Berlijn.
"Tussenbeide" werd in 1988 herwerkt tot "United Artists". Het 19 koppig orkest "De Nieuwe Muziekgroep" o.l.v. Mark De Smet speelde de live muziek. Deze herwerking speelde ondermeer op het Festival van Vlaanderen.
Regie: Greet Vissers en Erik Wouters
Muziek: Piet Slangen, Marc Bryssinck en Flor Verschueren
Licht: Eric Decort
Fotografie: Harrie Timmermans
Cast:
Liesbeth Bertels, Marina Bogaerts, Luc De Jongh, Eric Dekeyser, Martine Derey, Agnes Fleerackers, Kris Hufkens, Peter Laenen, Luc Neefs, Erna Roefs, Nancy Schellekens, Bert Van Elst, Nadine Van Miert, Rik Van Raak, Kristien Van Roy, Carine Verschueren
Karlon Fonteyn (dans)
Fien Sulmont (dans)
Flor Verschueren (klavier)
Piet Slangen (klavier)
Marc Bryssinck (sax)
Het is soms ontroerend om te zien hoe de spelers helemaal opgaan in hun spel en pas ophouden als de muziek hen daartoe dwingt. Het is een eerlijk spel vol spitsvondigheden die ze telkens weer ter plekke verzinnen.
Tussenbeide is een zeer goede voorstelling met pakkende beelden en esthetische wendingen. Zelden zag ik een voorstelling die met zoveel rust is opgebouwd en zo gemakkelijk overgangen maakt. De spelers stralen zelfbewustheid uit, kennen hun plaats, het speeltempo, de rol van de medespelers. In die wetenschap wordt samen gespeeld, met veel liefde voor het medium theater en voor elkaar.
In Tussenbeide werd ervoor gekozen om de grens tussen realiteit en fictie, tussen 'normaal' en 'vreemd' aan het wankelen te brengen. De confrontatie tussen licht, spiegels en repetitieve muziek zorgt voor een merkwaardig soort theater. Metaforen die het zogenaamd normale kijken raak in vraag stellen.
In Tussenbeide werd ervoor gekozen om de grens tussen realiteit en fictie, tussen 'normaal' en 'vreemd' aan het wankelen te brengen. Daarom worden de spelers functioneel en niet ondanks alles overdadig op het podium gezet. Het podium staat vol spiegels, maar eerder dan een beeld te reflecteren, blijken ze plots doorzichtig, reflecteren ze elkaar, maken ze verschuivende beelden van spiegelbeeld en weerspiegelde acteurs. Mooie metaforen, die het zogenaamd normale kijken raak in vraag stellen. De konfrontatie tussen licht, spiegels en repetitieve muziek zorgt voor een merkwaardig soort theater.
