Haar immense verdriet sprak me aan.
Een solidair gevoel. Er is zoveel ellende in de wereld...
In de loop van het repetitieproces werd Elektra al minder sympathiek.
Verdriet, ellende, OK, maar een mens moet kunnen relativeren.
Vandaar de idee om het verhaal te bewerken tot een parodie, een farce.
'Elektra moet niet zoveel zagen', dat werd het motto.
Toen kwamen er nieuwe vragen: hoe reageer ik, hoe reageert men op dat verdriet, op die ellende, op dat onrecht?
Hoe reageert het volk?
Elektra schreeuwt haar verdriet uit.
Het volk applaudiseert en schenkt bloemen.
'Knap gedaan Elektra!'
En dan plots, heel even, draait alles om: het volk lacht zijn leiders uit.
Mensen worden mooier als ze lachen.
(Erik Wouters)
Auteur: Euripide
Concept en regie: Erik Wouters
Muziek: Flor Verschueren
Kostuums: Lies Van Assche
Licht: Chris Van Goethem
Kronen: Stef Van Eyck
Fotografie: Tim Mariën
Cast: Marleen Schampaert (zang), Elisabeth Hermans (zang) en Mieke Wouters (zang)
spel: Ann Dockx, Els Van Gils, Rik Van Raak, Kris Hufkens, Gert Wellens, Jan Geudens, Liesbeth Bertels
Deze voorstelling leidde een kort bestaan.
In 1996 - 1997 speelden we 3 voorstellingen voor 1.232 mensen.
"Stap zorgt ervoor dat in de moderne versie van Euripides' verhaal de toeschouwers niet bijkomen ..."
"Het frisse en originele decor waar 3 Griekse godinnen vanop hun witte zuil het publiek toezongen, gecombineerd met de 'aan het strand spelende' acteurs in blauw-witte zeemanspakjes en de uitstraling van 3 rode stofzuigers, brachten het verraste publiek in een aangename verwarring. Een sfeer van parodie en absurditeit rond de story van Electra, werd niet alleen naar het verhaal doorgevoerd, het 'acteren op zich' en ook het publiek werden op de korrel genomen. Met de taal van de humor en het verdriet werd een Electra-verhaal neergezet dat het publiek gedurende 3 kwartier volledig in haar ban had."
